شاعران را

این شکستی را که خوردم قابلِ تعمیر نیست

ذوب شد دل تا بیاید بی وفا دیدار من

خوب دیدم در رَهَش هم چاره جز تبخیر نیست

گفته بودم چند سالی او نمی خواهد مرا؟

باز می گویم من امشب بخت بی تقصیر نیست

از غریبان انتظارِ نیش هر شب می رود

آشنا نیشت زَنَد بی شک دگر تدبیر نیست
سرگشته